Drogi Kalwinisto!
Z całym szacunkiem do twojej wiedzy, logiki, mądrości - jednak nie mogę
zgodzić się z ideą nieutracalności zbawienia. Oczywiście Jezus jest sprawcą i
dokończycielem, i oczywiście utwierdzi nas aż do końca i zbawienie moje jest
pewne. I mam radość z tego, że to całkowicie z łaski. Nie chcę wchodzić w
teologiczną dyskusję, bo wiem, że byłaby ona skomplikowana i pewnie w większości
kwestii byśmy się zgodzili, ale inaczej je nazywamy i też wiem, że kalwinizm nie
kończy się na stwierdzeniu: raz zbawiony-na zawsze zbawiony. Jednak zastanawiam
się jaka jest PRAKTYCZNOŚĆ głoszenia nieutracalności. Czy jesteśmy w stanie
ocenić, czy ktoś miał i utracił – czy raczej w ogóle się nie nawrócił – co za
różnica? Czy inaczej będziemy traktować takiego gościa? Czy może chodzi o nas
samych – jako kalwiniści bardziej się cieszymy, uświęcamy itp niż zwykli
chrześcijanie? WIARA (Mk.16,16) jest pewnością, dziś(!) i to warto głosić. Wg
mnie jest tyle ważniejszych spraw i tak dużo pracy dla ewangelii (żeby chociaż
niektórzy byli zbawieni) – że kalwinizm jest nie tylko niepotrzebnym,
niepraktycznym zajmowaniem czasu, ale też dzieli chrześcijan.
Twój oddany Zielonoświątkowiec
***
Drogi Protestancie!
Z całym szacunkiem dla Twojej gorliwości o czystość Bożej nauki i znajomość
Słowa - jednak nie mogę się zgodzić z zasadnością głoszenia przez Ciebie waszych
Pięciu Tez (5x sola). W tej chwili poruszę głównie kwestię zbawienia, bo mam
wrażenie, że Ty i Tobie podobni najczęściej o nią kopie kruszycie. Twierdzicie,
że zbawienie jest TYLKO z łaski, JEDYNIE przez wiarę i że można być go PEWNYM
już teraz. Nie chcę wchodzić w teologiczną dyskusję, bo wiem że byłaby ona
skomplikowana, a każda ze stron miałaby na poparcie swojej tezy mnóstwo wersetów
biblijnych. Tak naprawdę uważam, że w wielu punktach byśmy się zgodzili, tylko
inaczej je ujmujemy. Zdaję też sobie sprawę, że zbawcza wiara w waszym
rozumieniu nie może istnieć bez uczynków. Jednak zastanawiam się, jaka jest
PRAKTYCZNOŚĆ głoszenia zbawienia tylko z łaski i tylko przez wiarę. Czy możemy
ocenić, czy wiara drugiego człowieka jest wiarą zbawczą, czy raczej taką, jaką
mają i demony? Dlaczego upieracie się by odrzucać uczynki i nie nadawać im roli
w zbawieniu, skoro tak czy inaczej potrzeba, by chrześcijanin wydawał owoc? A
może chodzi o nas samych, byśmy mieli świadomość, że zbawienie w całości jest od
Boga? Jednak- czy i my tego nie mówimy? A przede wszystkim, jak można mówić, że
jest się pewnym zbawienia, jeśli (zgodzimy się przecież) zbawienie można
utracić, nie żyjąc pobożnym życiem, trwając uparcie w grzechu? Wg mnie lepiej
głosić NADZIEJĘ (p.1811 KKK) zbawienia, a nie pewność i kłaść nacisk na to, co
mówi Jakub "Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że
wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy sama wiara zdoła go zbawić?". Jakub
napisał bardzo praktyczny list i tak też powinniśmy moim zdaniem żyć- nie
zastanawiając się, czy to sama wiara zbawia czy potrzeba też do tego uczynków.
Przecież uczynki i tak są konieczne! Wreszcie, jest tyle spraw którymi Kościół
powinien się zajmować, tyle dobrych uczynków do spełnienia (wszak do nich
jesteśmy powołani!), a wy dla tego typu tez odłączyliście się od nas i
uczyniliście rozłam w Kościele Jezusa Chrystusa. Nie dość, że na wieki
spowodowało to różne nieprzyjemności między chrześcijanami, to zmarnowało nasz
cenny czas życia na ziemi, który moglibyśmy spędzać na wypełnianiu Pisma, a nie
na zawiłych dyskusjach teologicznych, które można by nieraz nazwać
kosmetycznymi.
Twój wierny Katolik
***
Drodzy Katolicy i Protestanci! (nie uogólniam do “drodzy Chrześcijanie”, bo
sami nie jesteście pewni, czy ci drudzy to jeszcze chrześcijanie)
Podziwiam wasze badanie pisma, teorie o zbawieniu, sakramenty, uczynki; ale
powiedzcie mi jaka jest PRAKTYCZNOŚĆ waszej wiary i nadziei? Przecież wszyscy
ludzie stworzeni są na obraz Boga i mają w sobie dobro. O żadnym człowieku nie
można powiedzieć (chyba się zgodzicie), że jest całkowicie zły. Przecież nawet
Hitler potrafił powiedzieć coś miłego, no i sami mówicie, że wykonał przecież
wolę Bożą. Dalibyście spokój z tą nienawiścią grzechu - i tak w końcu wszyscy
idziemy na to samo miejsce. Jestem przekonany, że wgłębianie się w intelektualne
spory, logiczne wywody, analizy i rozprawki na temat “co Jezus miał na myśli,
mówiąc...” – to wszystko to tylko wodotryski ludzkiego mózgu prowadzące do
obłędu i rozchwiania emocjonalnego prostych ludzi (a przecież w wielu
przypadkach myślimy tak samo i łączy nas Boża miłość). Nazwijmy po imieniu to co
robicie – jest to ZWIEDZENIE. Weźmy np. taką pokutę – jedni idą do konfesjonału,
inni mówią, że mówią to Bogu – kto to sprawdzi? Jaka to różnica? Czy mam inaczej
traktować takiego gościa, który wyspowiadał się człowiekowi, czy też Bogu?
Przecież i jedni i drudzy to samo potem robią. A jeżeli o mnie chodzi –
wstrzymuję się, aby ktoś nie myślał o mnie więcej nad to, co u mnie widzi lub co
ode mnie słyszy. Starajcie się więc czynić dobrze wszystkim, a nie tylko
domownikom wiary. Wiara, nadzieja... ok, ale napisano: największa z nich jest
MIŁOŚĆ (1Kor.13,13). Głośmy MIŁOŚĆ! Bóg kocha wszystkich ludzi, więc po co
podziały (zauważcie - u nas nie ma podziałów!). Pokój i miłość ludziom dobrej
woli!
Wasz pełen nadziei Uniwersalista